به عنوان مثال، در کشمش طلایی، هلو خشک، سیب و زردآلو، از دی اکسید گوگرد استفاده می شود تا با جلوگیری از واکنش های قهوه ای شدن که میوه ها را تیره می کند و طعم آنها را تغییر می دهد از از دست دادن رنگ روشن آنها جلوگیری کند.
در طول سال ها، دی اکسید گوگرد و سولفیت ها توسط بسیاری از جمعیت ها برای اهداف مختلف استفاده شده است. دی اکسید گوگرد برای اولین بار به عنوان یک افزودنی غذایی در سال 1664 در بسته بندی میوه خشک حبه ای مورد استفاده قرار گرفت و بعداً در دهه 1800 برای چنین استفاده ای در ایالات متحده تأیید شد.
دی اکسید گوگرد اگرچه برای افراد سالم بی ضرر است، اما در صورت استنشاق یا خوردن توسط افراد حساس می تواند باعث ایجاد آسم شود.
سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) تخمین می زند که از هر صد نفر، یک نفر به سولفیت حساس است و حدود 5 درصد از مبتلایان به آسم نیز در معرض خطر واکنش های نامطلوب قرار دارند.
با توجه به اینکه حدود 10٪ از جمعیت از آسم رنج می برند، این رقم به 0.5٪ از کل جمعیت با پتانسیل حساسیت به سولفیت ترجمه می شود.
این افراد زیر گروه بیشترین نگرانی را تشکیل می دهند و تا حد زیادی از نیاز به اجتناب از غذاهای حاوی سولفیت آگاه هستند. در نتیجه، FDA از تولیدکنندگان و فرآوری‌کنندگان مواد غذایی می‌خواهد تا حضور عوامل سولفیت‌کننده را در غلظت‌های حداقل 10 قسمت در میلیون افشا کنند.
در تایپه، تایوان، یک بررسی بهداشتی شهری در سال 2010 نشان داد که یک سوم محصولات میوه خشک آزمایش شده در تست های استاندارد بهداشتی شکست خورده اند، اکثر آنها دارای مقادیر بیش از حد سیکلامات سدیم هستند، برخی در سطوح 20 برابر بیشتر از حد مجاز.
ترکیه در سال 2021 1.5 میلیارد دلار میوه خشک صادر کرد و به بزرگترین صادرکننده میوه خشک جهان تبدیل شد.
